Όχι, όχι, δε θα μπω στον πειρασμό να πω το τετριμμένο και μπανάλ… ζαργάνα μου εσύ! Όχι, όχι δε μου ταιριάζει. Αυτό μόνο ο Παναγιωτάκης το έλεγε. Ποιος Παναγιωτάκης; Αχ, μη με πιέζεις δε θα μιλήσω για την αγαπημένη μαντάμ Σουσού. Ούτε θα σου πω ότι όλοι στην ευρύτερη οικογένεια και γειτονιά, βλέπαμε ανελλιπώς τη σειρά. Το σίριαλ καλέ της εποχής, με τον αγαθό Παναγιωτάκη τον ψαρά και την υψηλή σύζυγο του, πυργοδέσποινα του Βούθουλα, μαντάμ Σουσού.
“Ζαργάνα μου εσύ”, “σιλάνς πια Παναγιωτάκη, μ’ αυτό το ζαργάνα, μου ερεθίζεις τα νεύρα.”
Εγώ θα σου μιλήσω για τις πρωινές, ζωντανές ζαργάνες που βρήκα πρωί πρωί στη λαϊκή μου και ξετρελάθηκα απ’ τη χαρά μου. Και επειδή οι συνταγές κυκλοφορούν σαν τις ειδήσεις, από στόμα σε στόμα, στην κυριολεξία και από τραπέζωμα σε τραπέζωμα, είχα κατά νου, εδώ και καιρό να τις φτιάξω αλλά δεν τις έβρισκα. Ώσπου τις προάλλες στη λαϊκή και ανάμεσα στα ψάρια των φωνακλάδων πωλητών, είδα ότι σε δυο απ’ τους έξι επτά πάγκους με ψάρια και θαλασσινά βρισκόντουσαν αραχτές και οι ζαργάνες. Με τραβούσε ο ένας δεξιά… καλέ κυρία πρωινές πρωινές, με τραβούσε ο άλλος κεντροαριστερά… από μένα θα πάρεις, από δικό μας καϊκι. Τρέχα γύρευε. Η ταμπελίτσα στον ένα πάγκο έγραφε 5.95 και στον άλλο 5.99 ευρώ. Απ’ την Κική κι’ απ’ την Κοκό ποια να διαλέξω δηλαδή.Τελικά και επειδή εκείνο το πρωινό αισθανόμουν πολύ λάρτζ, πήρα τις ακριβές, των 5 και 99 παρακαλώ.
Και γυρίζω σπίτι περιχαρής, μπαίνω κουζίνα, απλώνω τη θαλασσινή πραμάτεια μου στον πάγκο, απλώνω και όλα τα υπόλοιπα υλικά μου, βάζω ποδιά, βγάζω μαχαίρια και σουρωτήρια, βάζω και το ραδιάκι μου στον αγαπημένο σταθμό και ως άλλος παραγνωρισμένος και ταπεινός καλλιτέχνης αρχίζω να δημιουργώ.
Και φτάνει το μεσημέρι που λες και ετοιμάζω ένα τραπέζι ποίημα, σκέτο πίνακα, ένα αληθινό γευστικό installation να σου πω και φωνάζω τον καλό μου και ξεκινάμε τη μεσημεριάτικη ιεροτελεστία. Κοιτάζω τον καλό μου σύζυγο… τα μάτια του κάτω στο πιάτο… πρώτη μπουκιά, δεύτερη μπουκιά, τρίτη… Τσιμουδιά. Δεν αντέχω που λες Μαράκι μου και βγαίνει η μαντάμ Σουσού απ’ τα βάθη του είναι μου, βγαίνει και μια στριφνιά φωνή… “τι τρώμε Παναγιωτάκη μου, συγγνώμη Παντελή μου ήθελα να πω”. Σηκώνει ο ξαφνιασμένος άνθρωπος τα μάτια του, βλέπει τη φάτσα μου, καταλαβαίνει ότι περιμένω τα συχαρίκια και τα μπράβο και τα τούτα και τα κείνα… “ωραία τα ψάρια σου κορίτσι μου.” Μόνο ωραία Παναγιώτ… Παντελή μου; Μόνο ωραία; ”
” Έχεις δίκιο ζαργάνα μου, είναι αριστούργημα.” Είπε ο άνθρωπος και ηρέμησα κάπως. Ξαναέχωσα στα βάθη της ύπαρξης μου τη μαντάμ Σουσού, συνεχίσαμε και τελειώσαμε το φαγητό μας, όμορφα κι’ ωραία. Όμως Μαράκι μου να σου πω και μα τον Ποσειδώνα, απ’ αύριο κι’ όλας, εγώ ξαναστήνομαι στην οθόνη, στο youtube καλέ και εντρυφώ εις βάθος και εις πλάτος στο μοναδικό αυτό σπαρταριστό χαρακτήρα της Σουσούς. Αν και μεταξύ μας, ένα κλικ να κάνεις στα social, όλο και σε κάποια γωνία τους θα πετύχεις αυτή τη θρυλική και γραφική περσόνα του αείμνηστου Ψαθά.
Προς το παρόν και ώσπου να κάνεις τη βόλτα σου στα social, ας απολαύσουμε την παρακάτω συνταγή που θέλει μεράκι και λίγη υπομονή.
Αν σας ενδιαφέρουν και οι σαρδέλες σκορδάτα ρολάκια στο φούρνο, κλικ εδώ.
Υλικά (για 2 άτομα)
- 500 γρ. ζαργάνες, βγήκαν 11 ψάρια
- μύδια ψίχα, μεγάλα κατεψυγμένα, το μικρότερο σακουλάκι που βρήκα ήταν 400 γρ. Όσα περίσσεψαν… σαγανάκι
- 2-3 σκελίδες σκόρδου
- 1 κόκκινη πιπεριά κομμένη σε λεπτά μπαστουνάκια
- Ελαιόλαδο
- 1-2 λεμόνια – το χυμό τους
- Φρέσκο θυμάρι
- Αλάτι
- Πάπρικα γλυκιά + μια τσιμπιά καυτερή
Εκτέλεση
- Το πρώτο που κάνω είναι να πολτοποιήσω τα σκόρδα, να τα βάλω σε ένα μικρό μπολάκι και να τα ανακατέψω με 2-3 κ.σ. ελαιόλαδο και τα φυλλαράκια από κλωναράκια θυμαριού. Σκεπάζω το μπολάκι με μεμβράνη και το αφήνω ώστε να δέσουν τα υλικά μεταξύ τους και να τραβήξει το ελαιόλαδο τις μυρωδιές του σκόρδου και του θυμαριού.
- Καθαρίζω πρώτα τα κεφάλια των ψαριών, όπως κάνουμε σε όλα τα ψάρια, κόβω τις ουρές τους. Παίρνω ένα ένα ψάρι, το ακουμπώ σε ξύλο κοπής και με ένα κοφτερό μαχαίρι ή απλό με δοντάκια το ανοίγω κατά μήκος, φροντίζοντας το μαχαίρι να βρίσκεται πάνω από τη ραχοκοκαλιά. Με προσοχή ανοίγω τώρα το ψάρι σε όλο του το πλάτος, κρατώντας το με το δεξί χέρι και με το αριστερό μεγάλο δάχτυλο να το σπρώχνω κατά μήκος της ραχοκοκαλιάς. Έτσι ανοίγει πολύ εύκολα. Τέλος βάζω το μαχαιράκι στην άκρη της ουράς, αποκολλώ το κόκαλο και με προσοχή το τραβώ πολύ εύκολα ως το κεφάλι. Ξεβγάζω καλά, αφαιρώ και τα μικρά κοκαλάκια των πτερυγίων και αφήνω τα ψάρια σε νερόξυδο 5-6 λεπτά. Το σίγουρο είναι ότι τα τριχοειδή κοκαλάκια που θα μείνουν στα ψάρια θα εξαφανιστούν με το ψήσιμο και δεν θα ενοχλήσουν καθόλου όσα μείνουν.
- Παίρνω τα μύδια, τα οποία έχω αφήσει και έχουν αποψυχθεί μόνα τους στο ψυγείο και τα βουτώ σε καυτό νερό που συνεχίζει να βράζει. Τα αφήνω 2 λεπτά και τα σουρώνω καλά. Αφαιρώ το γενάκι που μερικά είχαν.
- Παίρνω τώρα κάθε μια ζαργάνα και απλώνω επάνω της όπως είναι ανοιχτή το μείγμα λαδιού. Αλατίζω, πασπαλίζω και με τις πάπρικες. Στην άκρη της ουράς βάζω 3-4 μπαστουνάκια πιπεριάς και 2 μύδια, αλατίζω ελαφρά τα μύδια και ρολάρω πολύ εύκολα τη ζαργάνα προς την πλευρά του κεφαλιού. Κάνω το ίδιο για όλες τις ζαργάνες.
- Τοποθετώ τα ρολάκια σε ρηχό ταψάκι φούρνου και περιχύνω με αρκετό λαδολέμονο. Αλατίζω τα ρολάκια ελαφρά.
- Ψήνω σε καλά προθερμασμένο φούρνο στον αέρα, στους 250 βαθμούς, περίπου για 15 λεπτά. Στη διάρκεια του ψησίματος χρειάστηκε να προσθέσω λίγο νεράκι. Να έχετε το νου σας.
- Οι ζαργάνες μου είναι έτοιμες, πεντανόστιμες και τις σερβίρω με σαλάτα λάχανο ψιλοκομμένο, στο οποίο έχω προσθέσει μπαστουνάκια κόκκινης πιπεριάς και ωμού κολοκυθιού.
Καλή σας επιτυχία
Leave a Reply