Τσαΐτι - η τυρόπιτα της Ελαφονήσου

Με τις δυο βολικές βαλιτσούλες μας ανά χείρας, πλησιάζουμε τη ρεσεψιόν όπου μας περιμένει η νεαρά κυρία Ψαρομμάτη για να μας οδηγήσει στο δωμάτιο που είχαμε κλείσει τηλεφωνικώς. Γίνονται οι σχετικές συστάσεις, μας δίνει τα κλειδιά, μας δίνει και μερικές γενικές οδηγίες και πριν προλάβει να τελειώσει ό,τι είχε να μας πει η γυναίκα, τσουπ στο άσχετο εγώ… “Και δε μου λέτε, έχετε εδώ στο νησί κάποιο φαγητό παραδοσιακό, κάποια σπεσιαλιτέ που μπορούμε να βρούμε εύκολα και να δοκιμάσουμε; ”
Ξαφνιάζεται η ευγενέστατη κυρία Ψαρομμάτη, δεν τα χάνει όμως και χαμογελώντας με συγκατάβαση, πετάει μια λέξη. ” Τσαΐτι . Θα δοκιμάσετε οπωσδήποτε τσαΐτι”.
Ανάστατη η food blogger, επαναλαμβάνει με έκδηλη απορία, την εξωτική στο άκουσμα λέξη τσαΐτι. “Τσαΐτι, τσαΐτι και τι εστί τσαΐτι, αγαπητή κυρία Ψαρομμάτη και που μπορούμε να το βρούμε”. “Μα σε όλες τις ταβέρνες του νησιού, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια τυρόπιτα τηγανιού που γίνεται με φρέσκο κατσικίσιο τυρί, πολλά μυρωδικά, κυρίως δυόσμο και βεβαίως χειροποίητο φύλλο”. Είπε και με αποτελείωσε η χαμογελαστή και εξυπηρετικότατη κυρία Ψαρομμάτη.

Το ίδιο κιόλας βράδυ, στην ταβέρνα του ΑΝΤΩΝΗ, φάγαμε φρεσκότατα ψάρια απ’ το πλεούμενο του, ψαρόσουπα εξαιρετική και βεβαίως βεβαίως, αν και δεν ταίριαζε πολύ, την περίφημη τυρόπιτα του νησιού. Το τσαΐτι. Μια παραδοσιακή πίτα που προέρχεται όπως έμαθα από τα κοντινά Βάτικα Λακωνίας, την οποία έφτιαχνα οι τσοπάνοι με φρέσκο κατσικίσιο τυρί και μπόλικο φρέσκο δυόσμο. Το τσαΐτι, άνετα λοιπόν, εύκολα και κολυμπώντας, πέρασε στο νησί και θεωρείται πλέον τοπικό έδεσμα.

Βρισκόμαστε στην Ελαφόνησο, με την περίφημη παραλία του Σίμου και τις πολλές άλλες, πανέμορφες αμμουδερές παραλίες με τα κρυστάλλινα και πεντακάθαρα νερά. Τα σχολεία δεν έχουν κλείσει ακόμα, οπότε το νησί είναι πανταχόθεν ελεύθερο του ελληνικού οικογενειακού τουρισμού, ήσυχο, γαλήνιο, γαλαζοπράσινο, προσφέρει τα πάντα και σε ήρεμους ανθρώπινους ρυθμούς, στον ιδιόρρυθμο και μοναχικό επισκέπτη, που ταξιδεύει πάντα εκτός εποχής και στις μεγάλες ζέστες, προτιμάει να την βγάζει στην ταράτσα του.

Τσαΐτι Ελαφονήσου λοιπόν που μου θύμισε πολύ τη δική μου τυροπιτούλα που κάνω πολύ συχνά με πίτα για σουβλάκια.

Υλικά (για 2 άτομα)

70 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κ.σ. ελαιόλαδο
1 κ.σ. ξύδι
Μια τσιμπιά αλάτι
Μια τσιμπιά ζάχαρη
Φέτα κατσικίσια – είχα κοφινάκι κατσικίσιο ΒΑΛΜΑ – εξαιρετικό τυρί
Αρκετό δυόσμο

Εκτέλεση

Για να φτιάξω το φύλλο, ρίχνω το αλεύρι σε μια λεκανίτσα και το ανακατεύω με τη ζάχαρη και το αλάτι. Ανοίγω στο κέντρο του μια γούβα και εκεί ρίχνω το ελαιόλαδο, το ξύδι και λίγο νερό. Αρχίζω να ανακατεύω τα υλικά, αρχικά με ένα πιρούνι. Συνεχίζω ρίχνοντας σιγά σιγά το νερό, ενώ πια αρχίζω να ζυμώνω με το χέρι τα υλικά μου, ώσπου να έχω μια εύπλαστη και όμορφη ζύμη.
Την κάνω μια μπαλίτσα, την σκεπάζω με μεμβράνη και την αφήνω στην άκρη να ξεκουραστεί, ώσπου εγώ να μαζέψω το νεροχύτη και να βγάλω τα υλικά για την γέμιση στον πάγκο μου.

Θρυμματίζω αρκετή φέτα, με το μάτι περίπου 150 γρ. και ψιλοκόβω αρκετά φρεσκοπλυμένα φυλλαράκια δυόσμου.

Ρίχνω αρκετό αλεύρι στον πάγκο εργασίας και με τον πλάστη μου ανοίγω ένα φύλλο, όσο γίνεται πιο λεπτό. Το φύλλο μου αν και στρογγυλό έχει γύρω του δαντελίτσες όμορφες και πιστέψετε με πολύ γευστικές επίσης!

Απλώνω και γεμίζω το ένα ημικύκλιο με τη φέτα και το δυόσμο.

Βρέχω απαλά γύρω γύρω το φύλλο με λίγο νεράκι και κλείνω τη γέμιση με το άλλο μισό του κύκλου.

Ρολάρω τις άκρες της πιτούλας και ρίχνω ανάμεσα τους λίγο ελαιόλαδο. Τρυπάω το φύλλο σε μερικά σημεία με πιρούνι.

Ρίχνω στο τηγάνι μου ηλιέλαιο και αφού κάψει βάζω προσεχτικά το τσαΐτι. Χαμηλώνω τη φωτιά, τηγανίζω από τη μια πλευρά και γυρίζω από την άλλη, ώσπου να ροδίσει η πιτούλα.