Ήξερα τον Ηρακλή Πουαρό της Άγκαθα Κρίστι, βεβαίως τον δικό μας Ηρακλή με τη λερναία ύδρα, αλλά χάρηκα ιδιαιτέρως όταν γνώρισα και τον χαρωπό, τσαχπίνη Κουβανό Ηρακλή, έκπληξη το όνομα που του ταίριαζε γάντι, γυμναστής το επάγγελμα, που έπαιρνε όλο πόζες για να τον φωτογραφίσουμε, την ημέρα των ομαδικών γυμναστικών επιδείξεων στην όμορφη πόλη Baracoa της ανατολικής Κούβας.
Επιτέλους και μετά από 2-3 αποτυχημένες προσπάθειες για το ταξίδι μας εκεί, τα καταφέραμε και λίγο πριν λήξει, επίσημα, το εμπάργκο των ΗΠΑ και γεμίσει το νησί με ορδές Αμερικανών τουριστών, βρεθήκαμε εκεί ιδιωτικά, ένα χρόνο πριν, άνοιξη του 2015.
Ο Ηρακλής λοιπόν με άψογα αγγλικά, φιλικός και ευγενέστατος, πρόθυμος να μας απαντήσει στις πολλές και απανωτές ερωτήσεις μας σχετικά με τη μυθική πατρίδα του,(βλέπε Φιντέλ) δε δίστασε να μας περιγράψει τη ζωή και κυρίως την καθημερινότητα των Κουβανών, τις δυσκολίες και τις προσδοκίες ειδικά των νέων ανθρώπων για δουλειές, η ανεργία χτυπάει κόκκινο και εκεί, να μας μιλήσει για την ανάγκη για ένα πιο σίγουρο μέλλον, για μια ζωή πιο άνετη, πρόσφατα απέκτησαν κινητά, διαδίκτυο ανύπαρκτο ή δύσκολο και μόνο στις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, γενικώς για την ανάγκη μιας ζωής πιο κοντά στα δυτικά πρότυπα.
Είπαμε πολλά, άλλα αστεία, άλλα σοβαρά άλλα γλυκόπικρα, που είναι όμως για συγκεκριμένα blogs κοινωνικοπολιτικού αντικειμένου και ενδιαφέροντος. Εδώ ας μείνουμε στα του φαγητού. Σε μια λοιπόν ερώτηση μου για το πιο συνηθισμένο και χαρακτηριστικό φαγητό των Κουβανών, χαμογελώντας και με νόημα μου είπε, “το μεσημέρι τρώμε φασόλια με ρύζι… και το βράδυ ρύζι με φασόλια, και μάλιστα μαύρα”.
Η συζήτηση μας τελείωσε εκεί ή κάπου εκεί με μια ελαφριά μελαγχολία στην ατμόσφαιρα. Όμως ένας Ηρακλής σαν τον γελαστό και πάντα αισιόδοξο Ηρακλή που γνώρισα στην πόλη του την Baracoa, ποτέ δεν μένει στα μελαγχολικά. Πήρε πάλι ατελείωτες πόζες για φωτογράφιση, έβαλε φωτεινό χαμόγελο και γέλια στο δυνατό και όμορφο πρόσωπο του, μας γλυκοφίλησε, του ευχηθήκαμε τα καλύτερα και αποχωριστήκαμε.
Το βράδυ στο σπίτι εστιατόριο που φάγαμε, ζήτησα επίμονα frijoles negros με ρύζι. Δεν είχαν ή ίσως δεν το είχαν για τους ταξιδιώτες επισκέπτες τους. Έφεραν όμως στο τραπέζι μας μαζί με πολλά άλλα πιάτα, μια γευστικότατη πολύχρωμη σαλάτα που η βάση της ήταν τα μαύρα φασόλια. Αυτά λοιπόν τα μαύρα φασόλια που γεύτηκα και στην κουβέντα μου με τον Ηρακλή, αλλά και στο σπίτι εστιατόριο (νόμιμο και με κυβερνητική άδεια) έψαξα, τα βρήκα βεβαίως πολύ εύκολα και τα έφερα μαζί μου, για μια σαλάτα που προσπάθησα να μοιάσει στην κουβανέζικη εκδοχή που είναι πια για μένα, μια από τις πολλές υπέροχες αναμνήσεις μου από το ενδιαφέρον και ιστορικό αυτό νησί του Χέμινγουεϊ, των πολλών και παλιών Αμερικάνικων αυτοκινήτων, της περίφημης χορευτικής μουσικής salsa των Buena Vista Social Club και βεβαίως του μυθικού Φιντέλ Κάστρο.
Υλικά ( για 4 άτομα )
- 1 φλ.τσ. γεμάτο φασόλια μαύρα ή μαυρομάτικα. (Αν μπορέσετε να βρείτε τα μαύρα, ακόμα καλύτερα, έχουν πολύ μεστή, ιδιαίτερη γεύση και δεν ξεφλουδίζουν καθόλου στο βράσιμο.
- 1 φρέσκο καλαμπόκι
- 1 ξερό κρεμμύδι
- 1 ή 2 σκελίδες σκόρδου
- Αρκετά μικρά και σφιχτά ντοματίνια
- 1 πιπεριά πράσινη
- Ελαιόλαδο
- Κρέμα βαλσαμική chili
- 1 ή 2 κ.σ. ξύδι
- Αλάτι, πάπρικα
Εκτέλεση
- Κλασικά βάζω από το βράδυ τα φασόλια στο νερό. Την επομένη μέρα τα ξεβγάζω καλά και τα βράζω σε κρύο νερό. Προς το τέλος του βρασίματος τα αλατίζω.
- Ψιλοκόβω ή πολτοποιώ τις σκελίδες σκόρδου, κόβω το κρεμμύδι και την πιπεριά σε ροδέλες και πλένω καλά τα ντοματίνια.
- Σε ένα μπολ βάζω όλα τα υλικά για τη σαλάτα μου και ετοιμάζω το ντέσινγκ από 2 κ.σ. ξύδι, 2 κ.σ. ελαιόλαδο, 2 ή και παραπάνω κ.σ. κρέμα βαλσαμική chili, αλάτι και πάπρικα.
- Ανακατεύω καλά και απαλά τη σαλάτα με το ντρέσινγκ και σερβίρω σε γαβάθα ή ατομικά μπολάκια, ανάλογα με την περίσταση του τραπεζιού.
Καλή σας επιτυχία
Και μια απ΄ τις γνωστές επιτυχίες των Buena Vista Social Club-Candela
για να συνοδέψετε τη σαλάτα απ΄ τα μαύρα Κουβανέζικα φασόλια,
σε περίπτωση που θα τα βρείτε, τα μαγειρέψετε και τα απολαύσετε.
Leave a Reply