Γιαχνί, γιαχνί, γιαχνί. Αχνοί, αχνοί, αχνοί. Και ξαφνικά η κουζίνα μου γέμισε γιαχνιστά, αχνιστά συννεφάκια και το σώμα μου…μα τι έπαθε το σώμα μου; Μικραίνει, μικραίνει, μικραίνει και γίνεται τόσο δα. Και εγώ μια τοσοδούλα παιδούλα, απλώνει τα χεράκια της στο συννεφάκι που την πλησιάζει και σκαρφαλώνει πάνω του. Και αυτό γρήγορα γρήγορα αλλά απαλά και με ασφάλεια διασχίζει τον χωροχρόνο και σαν μαγικό χαλί, μεταφέρει την τοσοδούλα σε χρόνους περασμένους, χαμένους σε δεκαετίες πίσω, σε μια άλλη, κάπως γνώριμη κουζίνα και εκεί σταματά.
Σταματά πάνω από τα σγουρά μαλλάκια μιας νέας, όμορφης γυναίκας που είναι πάνω από μια κατσαρόλα και μαγειρεύει. Μια γλυκιά ζεστή μυρωδιά με τυλίγει. Κλείνω τα ματάκια μου, αλλά πάλι τα ανοίγω αμέσως. Θέλω να βλέπω τη νέα γυναίκα που κρατά την ξύλινη κουτάλα και γέρνει πάνω απ’ τη μεγάλη κατσαρόλα που αχνίζει.
Δε βλέπω καλά, δίνω μια κλωτσιά στο μικρό συννεφάκι μου, αυτό καταλαβαίνει και κυλάει προς το αριστερό της μάγουλο. “Εντάξει, σταμάτα εδώ”, του φωνάζω. “Καλά είμαστε εδώ” σκέφτομαι. Οι αχνοί συνεχίζουν να με τυλίγουν, θέλω να πιάσω με τα δυο μου χεράκια την κουτάλα και να γλιστρήσω μέσα στη μελωμένη ζεστή σάλτσα που βλέπω στην κατσαρόλα-καζάνι. Όμως η γυναίκα με προλαβαίνει, βγάζει την κουτάλα και την ακουμπά στο πιάτο, πάνω στον πάγκο. “Θα κάνω βουτιά” σκέφτομαι, όμως και πάλι η γυναίκα με προλαβαίνει, κλείνει την κατσαρόλα της και αρχίζει να πλένει κάτι λεπτά, μακριά πράσινα πράγματα.
“Α, α α φασουλάκια”φωνάζω, “το αγαπημένο μου φαγητό”. “Τελείωνε επιτέλους, αρκετά για σήμερα”, σαν να μου μίλησε το συννεφάκι μου, “πρέπει να πηγαίνουμε”. “Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα, σε παρακαλώ”. Το συννεφάκι, μου κάνει το χατήρι και περιμένει υπομονετικά. Η γυναίκα στραγγίζει τα φασολάκια της και τα ρίχνει στην κατσαρόλα, μαζί και μια τσιμπιά ζάχαρη.
“Στο μάγουλο, στο μάγουλο, γρήγορα στο μάγουλο” φωνάζω πάλι στο συννεφάκι μου. Και αυτό κυλάει απαλά και σταματά πάλι στο αριστερό μάγουλο της νέας γυναίκας. Πλησιάζω όσο μπορώ και της δίνω ένα βελούδινο αέρινο φιλί. Ένα αμυδρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της ή έτσι μου φάνηκε. “Κρατήσου γερά, πρέπει να βιαστούμε” κραυγάζει πια το αχνιστό μου συννεφάκι.
“Θεέ μου, τα φασολάκια μου, θα μου καούν τα φασολάκια” σκέφτομαι τρομαγμένη και τρέχω στην κουζίνα μου. Στο τσακ τα πρόλαβα, ρίχνω όσο νεράκι χρειάζονται, κλείνω την κατσαρόλα, κλείνω και τα μάτια μου μήπως και ξαναδώ την όμορφη νέα γυναίκα να μαγειρεύει, αλλά φευ… είχε γίνει ατμός.
Υλικά (για 4 μερίδες)
- 1/2 κιλό αμπελοφάσουλα
- 1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι
- 1 μεγάλη ώριμη ντομάτα
- 1 κ.σ. πελτέ
- 1 μεγάλη πατάτα
- 2 καρότα
- Παρθένο ελαιόλαδο
- Αλάτι, πιπέρι
- Μια τσιμπιά ζάχαρη
- Μυρωδικά φρέσκα, ρίγανη, δυόσμο, βασιλικό
Εκτέλεση
- Κόβω τις άκρες απ’ τα αμπελοφάσουλα, τα πλένω καλά και τα αφήνω στην άκρη.
- Καθαρίζω κρεμμύδι, ντομάτα, πατάτα, καρότα και κόβω σε κυβάκια το κρεμμύδι, τη ντομάτα, και σε μεγαλύτερα κομμάτια την πατάτα.
- Σε μια πλατιά κατσαρόλα, ρίχνω το κρεμμύδι με το ελαιόλαδο και το σοτάρω ελαφρά ώσπου να γυαλίσει. Προσθέτω τα φασολάκια και τα σοτάρω και αυτά καλά.
- Προσθέτω καρότα, πατάτες τα σοτάρω, ρίχνω λίγο νερό, αφήνω όλα τα υλικά μου να πάρουν μια δυο βράσεις και μετά προσθέτω την ψιλοκομμένη ντομάτα με τον πελτέ και την ζάχαρη.
- Σε σιγανή θερμοκρασία πια, αφήνω το φαγητό να βράσει, ενώ προς το τέλος αλατοπιπερώνω.
- Ο χρόνος που θα χρειαστεί το φαγητό για να γίνει, εξαρτάται από το πόσο μαλακά θέλουμε τα ζαρζαβατικά μας, η σάλτσα του να δέσει καλά και κυρίως χωρίς νερά.
- Τέλος και αφού κλείσω τη φωτιά, ρίχνω επιπλέον ελαιόλαδο και πασπαλίζω με τα μυρωδικά.
Καλή σας επιτυχία
Leave a Reply