Κεράσι γλυκό του κουταλιού

Μια στριγκλιά ακούστηκε από το κοριτσάκι, όταν η γιαγιά Πολυξένη στην προσπάθεια της να του φτιάξει τις κοτσίδες και να στερεώσει τους όμορφους φιόγκους σε αυτές, του τράβηξε λίγο παραπάνω τα μαλλάκια. Η άλλη γιαγιά, η Βασιλική, η γλυκιά συμπεθέρα της Πολυξένης, μπούκωνε ταυτόχρονα το κοριτσάκι με μια παπάρα από το κατσικίσιο πρωινό γάλα που είχε αρμέξει η ίδια. Την ίδια στιγμή ακούστηκαν δυνατά και άτσαλα χτυπήματα στην ξύλινη εξώπορτα της αυλής.
-Άντε να τελειώνουμε πια, ήρθαν τα κορίτσια να σε πάρουν Δημητρούλα μου, είπε η γιαγιά Πολυξένη, ενώ κούμπωνε και το τελευταίο κουμπί από το καρό πουκάμισο της μικρής.
-Βασιλική πήγαινε να ανοίξεις στα κορίτσια και φέρτα μέσα. Σε δυο λεπτά θα έχουμε τελειώσει.
Η Βασιλική πρόθυμα τράβηξε προς την εξώπορτα, σήκωσε την ξύλινη αμπάρα και έκανε στην άκρη να περάσουν δυο κοριτσάκια λίγο μεγαλύτερα απ’ την εγγόνα της Πολυξένης. Η Ανθή και η Νότα καλημέρισαν τη γιαγιά, διέσχισαν την λιθόστρωτη αυλή και προχώρησαν στην ισόγεια κουζίνα που γινόταν η ετοιμασία της μικρής τους φιλεναδίτσας, που για άλλη μια φορά είχε έρθει στην όμορφη πόλη τους από την μεγάλη πρωτεύουσα, την Αθήνα, για τις διακοπές της.  Ήταν χαρά και μεγάλη ευχαρίστηση που θα έπαιρναν τη Δημητρούλα να πούνε και οι τρεις μαζί το τραγουδάκι “ύμνο” για τα κεράσια που έβγαιναν αυτή την εποχή. Θα γύριζαν από σπίτι σε σπίτι, κρατώντας ένα όμορφο κανατάκι με λουλούδια και κατακόκκινα κεράσια που στόλιζαν το στόμιο του. Μέσα σε αυτό το κανατάκι οι νοικοκυρές θα έριχναν τον οβολό τους που θα μοιράζονταν μετά οι τρεις φιλενάδες. Έριξαν μια εξεταστική ματιά στο κοριτσάκι, ενέκριναν την εμφάνιση και το ρώτησαν.
-Θυμάσαι τα λόγια Δημητρούλα;
-Μα ναι βέβαια, απάντησε η μικρή, ενώ άρχισε να τραγουδάει τους στίχους για επιβεβαίωση.
-Ήρθαν πάλι τα κεράσια, κόκκινα και δροσερά και γω τρέχω εις τους κήπους να μαζέψω μερικά…
-Μπράβο μπράβο, πολύ καλά είπε η Ανθή ενώ έδινε το κανατάκι στην μικρή. Εσύ θα είσαι η ταμίας μας και στο κανατάκι θα μαζέψουμε ό,τι μας ρίχνουν μέσα.
Η Δημητρούλα πέταξε απ’ τη χαρά της, μεγάλη εμπειρία για το μικρό κορίτσι απ’ την πρωτεύουσα. Πήρε το κανατάκι στα χέρια σιγοψιθύρισε πάλι τους στίχους, λικνίστηκε χαριτωμένα και μαζί με τις φιλενάδες της προχώρησαν προς την εξώπορτα.
-Να την προσέχετε, φώναξαν ταυτόχρονα οι δυο γιαγιάδες, ενώ τις κατευόδωναν.
-Η πρώτη μας στάση, είπε η Ανθή, θα είναι στης κυρίας συμβολαιογράφου, εδώ πιο κάτω, δίνει πάντα καλό χαρτζιλίκι.
Σε λίγο τα τρία κορίτσια χτυπούσαν την εξώπορτα μιας όμορφης μονοκατοικίας που άνοιξε σχεδόν αμέσως, λες και η κυρία συμβολαιογράφου τα περίμενε.
-Καλώς τα. Ποια είναι η μικρή, ρώτησε η ευτραφής καλοσυνάτη γυναίκα.
-Η εγγόνα της κυρά Πολυξένης, η Δημητρούλα, είπε η Ανθή.
-Η ανιψιά της νύφης της, της κυρίας Μαριάνθης, της διευθύντρια μας. Συμπλήρωσε η Νότα. Η κυρία συμβολαιογράφου χαμογέλασε, έσκασε ένα φιλάκι στο μάγουλο της μικρής και είπε.
-Αρχίστε εσείς το τραγούδι και έρχομαι αμέσως.
Τα κορίτσια άρχισαν το τραγούδι, ενώ η κυρία συμβολαιογράφου χανόταν μέσα στο μεγάλο σπίτι. Σε λίγο εμφανίστηκε, κρατώντας έναν ασημένιο δίσκο. Πάνω στο δίσκο ένα λεπτοδουλεμένο με βελόνα του ραψίματος, λευκό φίνο πετσετάκι και πάνω του ένα κρυστάλλινο μπολ με γλυκό κεράσι, τρία κουταλάκια, τέσσερα ποτήρια με δροσερό νερό, πετσετούλες και ένα μικρούτσικο δερμάτινο πορτοφόλι.
Το τραγούδι τελείωσε με ένα δυνατό τελείως φάλτσο κρεσέντο από τη Δημητρούλα, τα κορίτσια την κοίταξαν κάπως περίεργα ενώ η κυρία συμβολαιογράφου γέλασε δυνατά και απ’ την καρδιά της. Άνοιξε το πορτοφολάκι της, έβγαλε τρεις δραχμές και τις έριξε στο κανατάκι της μικρής λέγοντας.
-Και του χρόνου να είσαστε καλά και να μου έρθετε πάλι. Ελάτε τώρα, πάρτε τα κουταλάκια σας και δοκιμάστε το κεράσι μου. Νομίζω το πέτυχα.
Η όλη ιεροτελεστία τελείωσε ευχάριστα. Οι μικρές ευχαρίστησαν την κυρία συμβολαιογράφου, διέσχισαν τον ήσυχο δρόμο και κατευθύνθηκαν προς την κοντινή γέφυρα που θα τις έβγαζε στην απέναντι πλευρά της όμορφης Φλώρινας. Ο ήρεμος Σακουλέβας, που τόσες αναμνήσεις αποτυπώθηκαν στην καρδιά της μικρής Δήμητρας, κυλούσε όπως πάντα σε μια αέναη ροή ανάμεσα από τα πετρόχτιστα σπίτια της πόλης.

Υλικά

• 1.200 γρ. κεράσι μεγάλο και οπωσδήποτε φρεσκοκομμένο και σκληρό. Αφού αφαιρεθούν τα κουκούτσια και τα κοτσάνια θα μείνει περίπου 1 κιλό.
• 800 γρ. ζάχαρη. Η ποσότητας της ζάχαρης είναι ότι πρέπει και για να δέσει το γλυκό μας και κυρίως να μη σε λιγώνει.
• 2 ξυλάκια κανέλας

Εκτέλεση

1. Αφαιρώ τα κοτσάνια από τα κεράσια και τα πλένω καλά. Με το ειδικό εργαλείο ( ή φουρκέτα ή όποιον άλλον τρόπο ξέρετε ) αφαιρώ τα κουκούτσια. Τη δουλειά αυτή την κάνω πάνω από ένα μπολ, ώστε να μαζέψω τα πολύτιμα ζουμιά των κερασιών.
2. Σε βαριά κατσαρόλα ρίχνω ένα μέρος ζάχαρης και στη συνέχεια στρώνω τα καθαρισμένα κεράσια, τοποθετώντας τα με την τρύπα που έβγαλα τα κουκούτσια πάνω στη ζάχαρη. Αυτό το κάνω γιατί έτσι θα βγάλουν πολύ πιο εύκολα τα υγρά τους, που χρειάζονται στο βράσιμο του γλυκού. Συνεχίζω και σκεπάζω τα κεράσια με ζάχαρη, στρώνω για δεύτερη φορά καθαρισμένα κεράσια και τελειώνω με τη ζάχαρη. Όπως είναι η κατσαρόλα, σκεπασμένη βεβαίως, την βάζω στο ψυγείο για όλο το βράδυ. Στο ψυγείο επίσης βάζω και το μπολ με τα ζουμιά των κερασιών. Η διαδικασία αυτή είναι πολύ χρήσιμη, γιατί αφενός θα βοηθήσει τα κεράσια να βγάλουν τα ζουμιά τους, αφετέρου τα κεράσια θα σφίξουν ακόμα πιο πολύ και έτσι δεν θα διαλυθούν στο βράσιμο.
3. Την επόμενη το πρωί βγάζω την κατσαρόλα από το ψυγείο, την αφήνω 30-40 λεπτά στον πάγκο, προσθέτω το ζουμί τους, μισό ποτήρι νερό, ανακατεύω απαλά και μετά την βάζω στην φωτιά, αρχικά σε δυνατή, μετά σε μέτρια και βράζω το γλυκό. Βράζω μόνο για δέκα λεπτά, ενώ συνέχεια αφαιρώ τον αφρό.
4. Μετά τα 10 λεπτά αφήνω το γλυκό να ηρεμήσω τουλάχιστον για 4-5 ώρες και το απόγευμα πια κάνω το τελικό βράσιμο σε σιγανή φωτιά, ώσπου να δέσει το σιρόπι των κερασιών. περίπου 10-15 λεπτά, όχι παραπάνω. Σε αυτό το δεύτερο βράσιμο προσθέτω τα 2 ξυλάκια κανέλας και συνεχώς αφαιρώ τον αφρό. Το σιρόπι έχει δέσει τέλεια και μάλιστα χωρίς την προσθήκη λεμονιού και τα κεράσια έχουν μείνει ολόκληρα και ντούρα. Το δέσιμο του σιροπιού το ελέγχουμε με τον γνωστό τρόπο, ρίχνοντας μερικές σταγόνες του πάνω σε κρύο πιατάκι. Μοιράζω το γλυκό σε γυάλινα αποστειρωμένα βαζάκια, τα οποία διατηρώ στο ψυγείο για να έχω δροσερό και τραγανό το κεράσι μου όποια ώρα το χρειαστώ.

Καλή σας επιτυχία