Κέικ με άρωμα καφέ και κρυμμένης καραμέλας

“Υπηρέτρια έχω γίνει σ’ αυτό το σπίτι. Μια αόρατη υπηρέτρια για ένα βουβό άντρα”, είπε η γυναίκα με την ίσια χωρίστρα στα σφιχτοδεμένα μαλλιά και τις μικρές πέρλες στα ελαφρώς πεταγμένα αυτιά της.Ο άντρας σήκωσε αργά τα μάτια απ’ την εφημερίδα, εστίασε πρώτα στα σταυρωμένα παχουλά χέρια με τη ριγέ πετσέτα κουζίνας και μετά στο μεγάλο χρυσό σταυρό, δώρο απ’ την εποχή των αρραβώνων τους. Η ματιά του προχώρησε προς τα πάνω, στην ίδια ευθεία πάντα, προς το σφιχτό μικρό στόμα, την ίσια μύτη και κατέληξε στην χωρίστρα στα σφιχτοδεμένα μαλλιά της γυναίκας. Μάτια σαν να μην υπήρχαν.
“Τι είπες Εσμεράλδα;” ρώτησε με την χαμηλή, επίπεδη και άχρωμη φωνή του.Η συννεφιασμένη γυναίκα, αντί απάντησης ρώτησε.”Να σου σερβίρω τα αβγά, έτοιμα είναι”.”Ναι βέβαια”, απάντησε ο άντρας “και σε παρακαλώ τον καφέ μου στις τρεις και πέντε ακριβώς, έχω ένα ραντεβού μετά”, συνέχισε ακόμα πιο χαμηλόφωνα, αλλά τόσο όσο να ακουστεί η παραγγελία του.
Τρεις και πέντε ακριβώς η γυναίκα βγήκε απ’ την κουζίνα, κρατώντας το δίσκο με την καφετιέρα και ένα φλιτζάνι μυρωδάτο αχνιστό καφέ. Ελαφρώς ανήσυχη πλησίασε την μπερζέρα. Έτεινε το φλιτζάνι στον άντρα. Τον είδε να οσμίζεται με δυσθυμία και περιέργεια τον μυρωδάτο απ’ τον καφέ, αέρα. Σαν να στένεψαν κάπως τα μάτια του. Πήρε το φλιτζάνι στα χέρια του, μύρισε το σκουρόχρωμο υγρό, τα μάτια στένεψαν ακόμα πιο πολύ, ήπιε μια γουλιά και πέταξε το φλιτζάνι με δύναμη στο διπλανό του τραπεζάκι. Με ακόμα πιο δυνατή, πράγμα περίεργο γι’ αυτόν και άγρια φωνή της φώναξε.”Τι είναι αυτό το πράγμα που μου’ φερες;””Καφές είναι”, απάντησε η τρομαγμένη γυναίκα, “καφές με άρωμα καραμέλας, είπα να σου φτιάξω κάτι διαφορετικό, να γευτείς κάτι καινούργιο, χθες τον αγόρασα”.
Δεν θυμόταν να τον είχε δει και ακούσει στο παρελθόν τόσο θυμωμένο.”Ξέρεις καλά τις συνήθειες μου, δεν μου αρέσουν οι αλλαγές και ειδικά στην καθημερινότητα μου”, της φώναξε άγρια και με άγνωστη γι’ αυτόν αγένεια είπε, “πιές τον εσύ ή καλύτερα πέταξε τον”.Ο άντρας σηκώθηκε απ’ την μπερζέρα και έφυγε βιαστικά, χτυπώντας δυνατά την πόρτα πίσω του. Η γυναίκα αποσβολωμένη κοιτούσε μια το φλιτζάνι, μια τη λερωμένη απ’ τον μυρωδάτο καφέ, μπερζέρα.Μάζεψε το φλιτζάνι, στέγνωσε όπως όπως τον καφέ απ’ το τραπεζάκι και τη μπερζέρα και γύρισε  προς την κουζίνα της. Άφησε το δίσκο στον πάγκο, δίπλωσε καλά το σακουλάκι με τον μυρωδάτο καφέ και τον έκρυψε πίσω απ’ τα αλεύρια.Το άλλο μεσημέρι, μετά το φαγητό τους και σαν να μην συνέβει τίποτα την προηγούμενη, ο άντρας της είπε, χαμηλόφωνα πάλι.”Το καφέ μου στις πέντε και πέντε ακριβώς”.
Πέντε και πέντε ακριβώς, ένα φλιτζάνι αχνιστός κλασικός καφές, όπως τον έπινε χρόνια ο άντρας της, βρισκόταν στο τραπεζάκι κοντά στην παλιά μπερζέρα. Δίπλα στον καφέ, ένα πιατάκι με ένα κομμάτι κέικ.Ο άντρας πήρε στα χέρια το φλιτζάνι με τον καφέ, τον έφερε στην μύτη του και μετά ήπιε μια γουλιά με αληθινή απόλαυση. Μετά έκοψε μια σταλιά απ’ το κομμάτι του κέικ και το δοκίμασε αργά και προσεχτικά. Σαν να του άρεσε.”Καλό είναι”, είπε στη γυναίκα με τα σταυρωμένα παχουλά χέρια που βρισκόταν ακόμα μπροστά του.
Ένα αδιόρατο χαμόγελο ικανοποίησης σχηματίστηκε στο πρόσωπο της Εσμεράλδας, όχι για τη φιλοφρόνηση του άντρα της, αλλά για το μικρό κρυμμένο μυστικό στο κέικ που αυτός δεν πήρε μυρωδιά. Μια γεμάτη κουταλιά σούπας απ’ τον καφέ με άρωμα καραμέλας είχε μπει με τέχνη στο αλεύρι για το κέικ. Του γύρισε την πλάτη και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα της. Χάιδεψε το διπλωμένο σακουλάκι με τον αρωματικό καφέ, τον έκρυψε πάλι καλά, πίσω απ’ τα αλεύρια και μονολόγησε χαμηλόφωνα.
“Στο επόμενο κέικ… και μια μικρή δόση στρυχνίνης, σκοτώνει ακαριαία και άλογο”.

δ.χ.

Πίνακες – Fernando Botero – La sirvienta (η υπηρέτρια) – La viuda (η χήρα)

Υλικά (για φόρμα μακρόστενη 11Χ30)

• 125 γρ. βούτυρο αγελαδινό 100%100
• 200 γρ. αλεύρι κοσκινισμένο
• 120 γρ. ζάχαρη καστανή
• 1 κεσεδάκι γιαούρτι 2% λιπαρά
• 2 μεγάλα αβγά
• 1 κ.σ. γεμάτη γεμάτη καφέ φίλτρου με άρωμα καραμέλας

Εκτέλεση

• Βάζω το βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου, πολύ μαλακό, μαζί με τη ζάχαρη και χτυπώ καλά.

• Προσθέτω τα δυο αβγά, χτυπώ και προσθέτω το γιαούρτι.

• Ανακατεύω και χτυπώ πολύ καλά. Προσθέτω σιγά σιγά το κοσκινισμένο αλεύρι στο οποίο έχω προσθέσει και ανακατέψει καλά τη μπέικιν και τον καφέ φίλτρου.

• Στρώνω το μείγμα του κέικ στην μακρόστενη φόρμα την οποία έχω φοδράρει με αντικολλητικό χαρτί.

• Βάζω τη φόρμα σε προθερμασμένο φούρνο (10΄) και ψήνω το κέικ στις αντιστάσεις, αρχικά στους 200 βαθμούς για 10 λεπτά και μετά στους 180 βαθμούς για άλλα 55΄.
• Το βγάζω απ’ το φούρνο και αφήνω να κρυώσει.

• Προαιρετικά το κέικ μπορεί να καλυφτεί με γλάσο νερού. Περίπου 1/2 φλ.τσ. ζάχαρη άχνη, λίγες σταγόνες λεμόνι και σιγά σιγά πρόσθεσα 1 κ.σ. κρύο νερό απ’ το ψυγείο. Το νερό το προσθέτουμε σταγόνα σταγόνα για να πετύχουμε την επιθυμητή πυκνότητα του γλάσου. Στόλισα με μύρτιλα και ζαχαρωμένο κερασάκι. Κάτι που δεν έκανε η Εσμεράλδα.
  Και βεβαίως βεβαίως εγώ δεν έβαλα στρυχνίνη!

Καλή σας επιτυχία – πανεύκολο και ιδιαίτερο